“… Ve buluyorum insanları…

kendilerini değil de başkalarını söyleyen insanlar arasında buluyorum.

Biri çıkar da üstünde yaşadığı toprağın insanlarını ta binlerce yıl öncesine kadar sever,

onların serüvenini kendi yaşayacak ve yaşatacak kadar severse,

o insanı örnek alır, insan diye söyleyebilirsin sen de.

Bir başkası elinde bir fotoğraf makinesiyle yıllar yılı dolaşırsa senin memleketini,

sana bağışlanmış ama senin göremediğin bütün hazinelerini açarsa sana,

bir de günleri gecelere katıp çeviriler yapar, yazılar yazarsa,

sana dünyaları açmak, insanlık yolunda yol göstermek için,

üstelik seni değerler arasında değer seçmekte özgür bırakır,

kendi kültür yolunu kendin bulman için sana yardım ederse,

o insanı insancı (hümanist) diye örnek alabilirsin kendine.” Azra Erhat- ECCE HOMO/İşte İnsan

SADOMER (Sakarya Dokümantasyon Merkezi) çalışma grubundan üç arkadaş; İbrahim Yolcu, Şenay Albaş ve ben, değerli insan, öğretmen, fotoğraf sanatçısı Hüsnü Gürsel’i evinde ziyaret ettik. Bu sıcacık dostluk ortamında eşi Servet Hanım ve kızları Münevver Hanım da söyleşimize katıldılar.

Hüsnü Gürsel üç evlat ve binlerce öğrenci yetiştirdi. Çevresini aydınlattı ve örnek oldu nice insana. Ne çok şey vardı aslında konuşacak, sorulacak…

Her zamanki tane tane konuşma biçemiyle sorularımızı yanıtladı Hüsnü Hoca.

O gün için söylemeyi planladıklarının hepsini söylemiş olmalı… Değil mi ki özgürlüğün coşkusuyla sorumluluğun ağırbaşlılığını, yaşamında ve sanatında bir güzel yoğurmasını bilmişti, ayrıntılara takılıp bütünü unutacak değildi ya!

“Sonradan öğrenecektim: Eşyayı yeniden adlandırmaktı sanat. Fakat bununla kalmıyor, fotoğraflarına, kendisinin erdiği denge duygusunu da taşıyordu Hoca. (…) Kendisi nasıl sakin, ağırbaşlı, alçakgönüllü ve çelebi ise onlar da aynı olgunlukta birer Hüsnü Gürsel’di.” Necati Mert

 

“Ben dış ülkelere hiç gitmedim, ama Türkiye’nin hemen hemen tamamını dolaştım.” diye başladı söze Hüsnü Hoca…

Öğretmen olarak çalışıyorum. Tatil aylarında ya da iki gün üç günlük tatilleri değerlendiriyorum. Kendi vasıtam da olmadığı için genel vasıtalarla, otobüsle gidiyorum. Gündüz ışığından yararlanabilmek için gece yolculuğunu tercih ediyorum. Sabahtan akşama kadar çalışıyorum. Oradan ileri gideceksem yine gece seyahat ediyorum… Bu şekilde mesafeleri kat etmek suretiyle çok yer gezdim.

— Daha çok yalnız mı dolaştınız?

— Başlarda daha çok yalnızdım, ama son yıllarda İbrahim Zaman, Sabit Kalfagil, Servet Sezgin’le de dolaştım. Onların vasıtaları vardı. Biz seyahate çıkacağız gelir misiniz, diye sorarlardı; durumum müsaitse katılırdım onlara. Mesela 97’de İbrahim Zaman ve Servet Sezgin’le birlikte Kapadokya’ya gittik. I. Dünya Hava Oyunları Olimpiyatı Türkiye’de yapıldı. Branşlar itibariyle Türkiye’nin çeşitli bölgelerine dağıtılmıştı. Mesela yamaç paraşütü Denizli’de, paraşüt Ankara Etimesgut’ta yapıldı. Balon müsabakaları da Kapadokya’da… Bir hafta süreyle biz, günde iki seans çalışma yaptık. Avanos’la Zelve arasında prefabrik binalar vardı. Orada müsabıklara yarışmanın şartları ilan ediliyordu. Sabah, daha karanlıkta, yarışmacılar geliyorlar arabalarıyla… ve üzerinde, şişirilmemiş vaziyette sepetli balonlarıyla. Ne yapacaklarıyla ilgili bilgileri aldıktan sonra, hemen arabalarına atlayıp belli bir istikamete gidiyorlar. Biz de onların peşine takılıyor, konakladıkları yerde çalışmaya başlıyoruz. Balonları hazırlarken yukarıdaki hava akımını da hesap ediyorlar tabii. Balonlar şişirildikten sonra iki kişi sepete atlıyor ve yükseliyorlar. Bu arada biz bazı tepelerde, gelen balonu bekler durumdayız.  Onları takip ederken birbirimizi kaybettiğimiz de oldu.

— Sizin gibi başkaları da var mıydı?

— Fotoğraf çeken başka kimse yoktu. Üç kişiydik.

— Neden balonları tercih ettiniz?

— Aynı günlerde başladığı için birini takip etmek gerekiyor. Bizim için en cazip olanı balonlardı. Balon müsabakalarında fotoğraf çekmek daha kolay, çünkü hareket yavaş. Bir helikopter olsa vın diye geçer…

— Yine de kaçıran kaçırır!

Hüsnü Bey, siz fotoğraf çekerken çok film harcayıp ondan sonra rahat rahat eleyenlerden misiniz, yoksa daha düşünerek çekip çoğu zaman iyi sonuç alanlardan mısınız?

— Ben ‘köylü avcı’yım, çünkü köylü avcının iki tane fişeği vardır. Keklik pırr diye havalanır… Atmaz! Ya vuramazsa fişek kalmayacak… İlle bekler, bir subaşında kümelensin falan diye…

Kimse kaç fişek attın da bu avı vurdun demez, çantadaki ava bakarlar. Ben de öyleyim; kırk defa ölçüp bir defa biçen terzi gibiyim.

— O zaman kaçırdıklarınız oluyordur.

— Oluyor tabii, çünkü her attığınızı vuramazsınız.

Hayatımda basın fotoğrafı olarak kaçırdığım iki olayı ben size anlatayım. Yıllar önceydi… Sabit Efendi’nin evinin önünden Yorgalar’a giden yolu takip ediyorum. O zaman daha Adapazarı’nda arnavut kaldırımları var. Yağmurlu bir hava… Neden bilmem, o tarafa doğru gitmişim… Kız Meslek Lisesi aralığından dört temizlik işçisi omuzlarında bir tabutla çıktılar; belli ki ölen adam kimsesiz. Hava yağmurlu, arnavut kaldırımlarında su birikintileri var… O temizlik işçileri de sarı yağmurluk ve çizme giymişler… Suya vuran akisleri falan, gayet güzel bir görüntü verecekti. Yanımda makine olmadığı için bu fotoğrafı çekememekten büyük üzüntü duydum. Diğer bir anımı daha anlatayım. Aşağı yukarı altmışlı yılların başlarındaydı. Amerikan ve Türk birlikleri Kaynarca tarafında bir tatbikat yaptılar ve bugünkü Pasaj 2000’in önünden, tanklarıyla, zırhlı araçlarıyla geçiyorlardı. Trafik ışıkları yoktu o zaman tabii… Şimdiki Gümrükönü’yle Çark Caddesi ve Ağa Camii’nden gelen kavşakta eskiden beyaz bir bidon dururdu. Trafiği idare eden polis memurları, kendilerini emniyete almak için böyle bir şeyin içine giriyorlardı. Bu bidonun içinde o gün bir Türk askeri vardı. Çünkü tatbikattan dönüşte askeri birliklerin trafiğini askeri inzibatlar yönetiyordu. Türk askerinin gayet vakur bir duruşu vardı. Amerikalı bir zenci asker de gelmiş o bidona kafasına dayamış, ayaklarını uzatmış öyle yatıyor… Bir Türk askerinin vazife anlayışıyla Amerikan askerinin vazife anlayışı arasındaki fark! Bu görüntüyü yanımda makine olmadı için çekemedim. Buna hâlâ üzülürüm. Ama doğada böyle olmuyor; doğada çok şeyi yakalamak mümkün.

— Doğa fotoğrafları için sizin çok erken kalkıp yola koyulduğunuzu biliriz.

— Tabii. Doğada ışık çok önemli; açı çok önemli… Işığı ve açıyı iyi tespit edebilmek; önemli konular bulduktan sonra, konu elveriyorsa 360 derece etrafında dönüp açısını tespit etmek lazım.

— Her konu için mi?

— Bazı konularda hemen anında çekmek gerekiyor, çünkü bir daha yakalayamayacağınız, aynı konuyu bir daha bulamayacağınız zamanlar da oluyor. Ama bildiğiniz yerlerdeki konuları; ışığını, açısını muhakkak ki iyi tespit etmeniz ve ondan sonra çekmeniz lazım. Mesela bazen eğer yakınımızda bir şey varsa gidip görüyoruz ve diyoruz ki: “A, bunun ışığı iyi değil! Sabah iyi olur.” Bu sefer gidip sabah çekiyorsunuz. Bazen de pas geçiyorsunuz.

— Ön hazırlık yapar mısınız?

— Seyahatlere çıkmadan önce, gideceğiniz yerle ilgili araştırma yapmanız, bilgi edinmeniz lazım. Çeşitli turizm broşürlerinden, kitaplardan, yıllıklardan… En azından fikir edinmelisiniz.

Ben, geçeceğim güzergâhları önceden muhakkak tespit ederim. O güzergâhlar üzerindeki tarihi eserler, arkeolojik eserler, doğa güzellikler hakkında bilgi toplar, not alırım; ondan sonra seyahate çıkarım.

— Fotoğrafa ne zaman başladınız diye soracağım, ama önce çocukluğunuzdan başlayalım isterseniz.

— İlkokulu Kayalar Memduhiye’de bitirdim. Babam Reşitbey köyünde bakkaldı… Biz aslen Selanik muhaciriyiz. Babamla dedem, Selanik Sarışaban’dan 1915’te göç etmişler birlikte. Büyük amcam tahsildarmış. Babama demiş ki: “Gel, Reşitbey köyünde sen bir bakkal dükkânı aç; burada bir şeyler yaparsın!” 1931’de gelmiş Reşitbey’e. Ta 1960’a kadar babam orada bakkallık yaptı. 1932’de ilkokula başladım. Bölgenin tek ilkokulu Memduhiye’deydi o zaman. 15–20 dakikalık mesafedeydi.

— Çok modern görünümlü bir köy. İlk gördüğümde şaşırmıştım. Şimdi eviniz var mı orada?

— Hayır, hiçbir mülkümüz yok.

— Ortaokulu nerede okudunuz?

— Adapazarı Ortaokulu’nda okudum, 1941 yılında mezun oldum. Ama lise yok! O zamanlar varlıklı kimselerin çocukları ya Galatasaray Lisesi’ne ya Haydarpaşa Lisesi’ne ya da Kabataş Lisesi’ne yatılı gidiyorlar, ama bizim o takatimiz olmadığı için ancak devlet yatılı okullarından birine, öğretmen okuluna müracaat ettik. O yıllarda öğretmen okullarına giriş sınavla değildi. Mezun olduğunuz ortaokula müracaat ediyordunuz; bir öğretmenler kurulu toplanıyordu, seçici kurulun alacağı kararla siz öğretmen okuluna gidiyor veya gidemiyordunuz. Biz o yıl müracaat etmiş kişilerden iki erkek, bir kız, öğretmen okuluna seçildik. İki erkek Balıkesir Necatibey Öğretmen Okulu’na gittik. Öyle bir bina yapılmış ki zamanında… Özel derslikleri var. Spor tesisleri var, konferans salonu var; yatakhanelerde herkesin birer gardırobu var. Karyolalar tek kişilik; öyle ranza usulü değil… Yemeklerimiz buharlı kazanlarda pişiriliyor. Böyle bir okul.

— Resim öğretmeni olmaya nasıl karar verdiniz?

— Okulumuzun bir öğretmen kadrosu mükemmeldi. Son sınıfa gelen öğrencilerin hedefi belliydi. Sen beden eğitimine, sen müziğe, sen resme, sen tarihe… bu şekilde ayırım olurdu. Ben Gazi Eğitim Enstitüsü resim-iş bölümüne gittim. O yıl enstitüde öğrencilerin üçte biri Balıkesir Necatibey Öğretmen Okulu mezunuydu… Resim bölümü üç yıllık bir bölümdür. 1945–48 yıllarında oradaydım. Gazi Eğitim, orta dereceli okullara öğretmen yetiştiren bir kuruluş idi. Haftada iki saat de fotoğraf dersleri vardı. Bize Şinasi Barutçu gelirdi. 1932’de Almanya’dan dönüşte Gazi Eğitim Enstitüsü’ne atanmıştı. Resim-iş bölümünün programına fotoğraf derslerini de koyduran bir kıymetli hocamızdı, rahmetli. Ve Türkiye’de sanat fotoğrafının temelini o atmıştır.

— Şinasi Barutçu Kupası vardır hatta değil mi?

— Evet, her yıl onun adına bir kupa yapılır. Galiba ara vermeden üç yıl üst üste alana esas kupayı verirler. Ben ikinci tura kalmıştım…

— Gazi Eğitim’den mezun olduktan sonra hemen öğretmenliğe mi başladınız?

— Tabii… Son sınıftayız; köy enstitüsünden Hüseyin Özcan adında bir öğretmen bize asistan olarak geldi. Senenin sonların yaklaştığımız bir gündü. Atölyede çalışırken: “Mezun olduktan sonra köy enstitülerine gitmek isteyen var mı?” dedi.  Ben hemen, “Hocam, ben giderim!” dedim. Çünkü köy enstitülerinde çalışan öğretmenlerin çok yararlı olabileceğini düşünüyordum. 1948 yılında mezun olduk. Hakikaten Hüseyin Bey halletti ve ben Kastamonu Gölköy Enstitüsü’nde göreve başladım. Gittiğimde enstitünün bir Zeiss İkon, körüklü 6×9 makinesi vardı… Okullarda, biliyorsunuz, eğitsel kollar vardır. Fotoğrafçılık kolunu ben aldım. Orada tavuk kümesleri vardı; kullanılmayan bir kümesi bize verdiler. Biz çocuklarla giriştik; temizledik, badanasını yaptık ve fotoğraf kolunun çalışma yeri olarak orayı kullandık… İlk fotoğraf sergimi 1950’de Kastamonu’da açtım. Negatiflerimizi 6×9 olarak kendimiz tabedebiliyorduk, ama büyütme yoktu. Bir fotoğrafçı arkadaşa götürüp 18×24 büyüklüğünde bastırıp karton paspartular yapmıştım.

Askerliğimi İstanbul Davutpaşa’da yaptım… Terhis oldum, Adapazarı’na döneceğim; Haydarpaşa Garı’na geldim. Orada bir öğretmen arkadaşla karşılaştım. Dedi, gördün mü? Neyi gördüm mü? Meğer terhis olmadan bir hafta evvel bakanlık kuraları çekmiş, bizim tayinler olmuş; Ulus gazetesinde ilan edilmiş… Ama bir gün önceki gazetede… Karaköy’de bulursun dediler. Kayıkla Karaköy’e geçtim, gazeteyi aldım… Bir de baktım Beşikdüzü Köy Enstitüsü’ne atanmışım!  O zaman Barbaros da küçüktü.

Münevver Hanım:

— Ağabeyim Gölköy 1950 doğumlu, ben 1952 Beşikdüzü doğumluyum.

— Biliyorsunuz Demokrat Parti köy enstitülerini daha iktidara gelmeden önce siyasi malzeme yaptı. Kız ve erkek öğrenciler aynı okulda… şöyle oluyor, böyle oluyor diyerek vatandaşın kafasını karıştırdı; oradan oy sağladı. Verdiği sözü tuttu Demokrat Parti: Ben Beşikdüzü’ne gittiğim zaman erkek köy enstitüsüydü. Hemen ikinci yıl kız köy enstitüsü oldu; üçüncü yıl da kız öğretmen okulu olarak değişti.

— Beşikdüzü’ndeyken de sergi açtınız mı?

— İkinci sergimi 1954’te Trabzon’da açtım. Bir arkadaşla beraber: Fizik- kimya öğretmeni Sait Aydemir. Çalıştığım dönemler içerisinde onun kadar mesleğine düşkün, onun kadar öğrencilerine yararlı olan bir öğretmen görmedim ben. Sabahleyin ilk saate özellikle ders koydurmazdı, çünkü geceden hazırladığı deneyleri, sabahleyin çocuklar etütteyken, laboratuarda bir daha kontrol ederdi ve onun dersi ikinci saat başlardı.

Sait de fotoğrafa meraklıydı. Beşikdüzü’nde bir dükkânda Zeiss İkon 35 mm bir fotoğraf makinesi gördük. Taksitlerini beraber ödemek kaydıyla satınaldık. Onun makinesinin taksitlerinin ödenmesi bitti, ondan sonra aynı makineden bana aldık. Böylece ikimiz de birer 35mm makine sahibi olduk.

— Serginiz ilgi gördü mü?

— Trabzon’da açılan ilk fotoğraf sergisiydi. O zaman taşrada sergi salonları falan yok! Biz oto yedek parçaları satan camekânlı bir dükkân bulduk. Sait Trabzonluydu, müsaade aldı; biz karton paspartuları onların camekânına bantlamak suretiyle sergimizi açtık.

— Beşikdüzü’nden sonra nereye tayin oldunuz?

1954 yılında Arifiye Öğretmen Okulu’na geldim. 54–61 yılları arasında, Barbaros ilkokulu bitirene kadar oradaydım. Sonra Adapazarı Ortaokulu’na naklimi istedim; mezun olduğum okula… O zaman ortaokul yoktu Arifiye’de.

— Hüsnü Bey, Adapazarı’nda fotoğraf sanatının temelini atan Grup 5’in çalışma yönteminden söz eder misiniz biraz da?

— Grup 5’in özelliklerinden biri şuydu: Doğrudan doğruya bir konuyu tespit ediyoruz… Merdivenler diyoruz; 6 arkadaş bir yıl süreyle merdiven çalışıyoruz. Arada bir çalışılmış olanların küçük baskılarını görüyoruz. Sonunda bütün çalışmalar bir araya getiriliyor ve esas seçmeler oluyor. Baskılarını beraber yapıyoruz. O zaman tabii böyle foto-bloklar falan yok; suntaya yapıştırıyoruz… Onların taşınması İstanbul’a götürülmesi de mesele oluyor. Bu şekilde İstanbul’da birçok sergi açtık. Bir de “Adapazarlı Grup 2” kuruldu. Bu da bizim çocuklarımızın, gençlerimizin, amatörlerimizin kurduğu bir gruptur.

— Servet Hanım, siz de Hüsnü Bey’e yardım ederdiniz değil mi?

— Hüsnü Bey, şunları şunları eriteceksin, diye vazife verirdi bana… Banyoları eritirdim. Sergiler açardık…

— Fotoğraflar banyodan çıkardı. Servet Hanım hemen onları gazete kâğıtları üzerine sererdi kuruması için.

 

Servet Hanım da belli ki seviyormuş fotoğrafla uğraşmayı. Sanki ilk kez dinliyor gibi gözleri parlıyor söyleşi boyunca.

Münevver Hanım Ankara’da ve daha sonra İstanbul’da yaşamış. Eşi ve kendisi artık emekli olmuşlar. İki oğulları mesleklerini ellerine almış, onlar da Adapazarı’na dönmüşler. Münevver Hanım çok içtenlikle, bir arzusunu dile getiriyor:

— Babam, Adapazarı’nda herkesin saygı duyduğu, örnek bir insan. Bir öğretmen maaşıyla, tırnaklarıyla geldi bu noktaya. Sağlığında, Adapazarı’nda bir kültür merkezine adının verilmesini çok isterim.

Evet, biz de bütün kalbimizle katılıyoruz Münevver Hanım’ın bu dileğine ve Adapazarı’nın duyarlı ve değerbilir insanlarına hatırlatmayı borç biliyoruz.

Adapazarlı Grup 5:

Adapazarı’nda sanat fotoğrafı konusundaki çalışmalarını önceden tek başlarına sürdüren Hüsnü Gürsel, İbrahim Zaman, Mümtaz Ertürer ve Naci Sevinç, 1962 Şubat ayında ortak bir sergi açtılar. Bundan sonra fotoğraf çalışmalarını birlikte sürdürmeye karar verdiler. Hayri Yazıcıgil’i de aralarına almalarından sonra da Adapazarlı Grup 5 adıyla anıldılar.
1963 yılında Adapazarı Fotoğrafçılar Derneği ve Adapazarı Belediyesi aracılığıyla bir fotoğraf yarışması düzenleyen grup, 1965 yılında Baha Gelenbevi’nin davetiyle İstanbul’da çalışmalarını sergiledi ve Adapazarı dışında sesini duyurmayı başardı. Sonrasında aralarına İzmit’ten sanat fotoğrafı dalında başarılı çalışmalar yapan Cemal Turgay’ın katılmasıyla daha da güçlendiler. 1970 yılında yine kendileri gibi Adapazarı’nda faaliyet gösteren GRUP 2 fotoğraf grubu ile birleşerek Adapazarı Fotoğraf Amatörleri Kulübü (AFAK)’nü kurdular.
Grubun en büyük özelliği, bir konu üzerine anlaşıp bütün üyelerinin bu konu ile ilgili çalışmalar yapmasıydı. 2004 yılında açtıkları “Dünden Bugüne Adapazarlı Grup 5” Sergisi, 20. İFSAK Fotoğraf Günleri kapsamında sanatseverlerle buluştu.

Hüsnü Gürsel 1994 yılında iki oğlu Barbaros Gürsel ve Fatih Gürsel ile birlikte “Baba ve Oğulları” sergisini açtı. Barbaros Gürsel, Marmara Üniversitesi Güzel Sanatlar Fakültesi Fotoğraf Bölümü başkanıdır. Fatih Gürsel ise Adapazarı’nda tanıtım fotoğrafçılığı yapıyor.

 

“50. Sanat Yılında Hüsnü Gürsel” kitabı 2000 yılında yayımlandı. Bu kitapta yol arkadaşlarının onun hakkında yazdıkları ise şöyleydi:

“Hüsnü Gürsel birleştiricidir, insani zenginliğin doruklarındadır hep.

Adapazarı’nda, fotoğraf dünyamıza yadsınmaz katkıları ile bir fotoğraf olgusu varsa (ki vardır), bunun baş mimarı Hüsnü Gürsel’dir.

Adapazarı’nda amatör heyecanın yeşerip boy atmasını sağlayan güç, Hüsnü Gürsel gücüdür.

Hüsnü Gürsel’i tanıdığım günlerden beri makinesini elinden bırakmamıştır. Kendisiyle Anadolu’da uzun turlar yaptık. Doyulmaz dostluğu, insanın içini ferahlatan varlığı ile mutlu olursunuz.” İbrahim Zaman

 

“Birlikteliğimiz daha çok 1980’li yıllara rastlar; İbrahim Zaman’la birlikte biz üçümüz birkaç gezi yaptık. Çok şey paylaşan insanlar böyle uzun gezilerden sonra biraz yüzgöz olabilirler. Hâlbuki Hüsnü Gürsel her zamanki ölçülü nezaketini hiç bozmaz. Yol arkadaşlığı tüy kadar hafiftir.

Biz İbrahim’le her çekim seansından sonra muhasebe yapıp biraz dövünürüz. Hüsnü Gürsel’in şikâyet ettiğini hiç duymadım. “Hele filmler yıkansın bakalım” diyen sabırlı bir hali vardır.

Bir fotoğraf tutkunudur. Ama bunu abartılı biçimde ifade ettiğine hiç tanık olmadım.

Günümüzde artık kıymeti pek bilinmeyen inceliklerin ve duyarlı iklimlerin adamıdır.” Prof. Dr. Sabit Kalfagil

 

“20 yıl önce bu fotoğraf dünyasına yaşam biçimi olarak adım attığım günlerde, ülkemizde iyi işler yapan ve benden daha eski olan fotoğraf sanatçılarının yapıtlarını keşfetmeye çalışıyordum. İşte Hüsnü Gürsel’in fotoğrafları o zamandan beri beni etkilemiş, hatta kimi yerde kendi tarzıma yön vermişti. Nedeni basit:  Hüsnü Gürsel’in fotoğraflarında biçim olarak benimsediğim tüm öğeler bulunuyor… Sağlam kompozisyon, estetik yerleştirmeler, ışık bilgisi ve renk hâkimiyeti…” İzzet Keribar

 

“Ustalar Buluşuyor”

Evet, serginin adı bu! 15 Mart 2007 saat 19.00’da Adapazarı AKM sergi salonunda açılacak,  21 Mart’a kadar gezilebilecek.

19.30’da dia gösterisi var. Ardından Nadir Ede’nin yöneteceği bir söyleşi: “Türk Fotoğraf Ustaları Buluşması” — Hüsnü Gürsel, İbrahim Zaman, İzzet Keribar, Sabit Kalfagil.

08/03/2007

Bizim Sakarya Gazetesi ve Gren Dergisi, Sayı: